İçimi açarım diye yazmaya başlamıştım ama görüyorum ki bencilliğimden kendime bile dürüst olamıyorum. Şimdi sadece kelimeler dalgalanacak, kıyılarımda olması gerekenler, sadece duymak istediklerim.
 Duyduğumda kendimi iyi hissedeceğimi sandığım şeyleri yine ben söyleyeceğim kendime. Sakin, yavaş şeyler. Bu konuda yalnız olmadığımı hissediyorum. Gözün dalıp gittiğinde ulan şu duvar dile gelse de derdimi anlatsam dedin, biliyorum. Lütfen demiş ol ben dedim çünkü. Ya tamam evin içindesin, ailenlesin, vakit geçirebilirsin vs vs. Ama o vakti sürekli aynı şekilde geçiremiyorsun işte. Her gün aynı ruh haline sahipsen modun nasıl değişsin ki? Hadi seni geçtim etrafına da bir faydan yok böyle olunca. Pozitif duyguları nereye sakladılar?
 Eninde sonunda kalıyor gözlerin o boşluğa, bir uğramak istiyorsun istemsiz. Anlatamadığım şeyler, dile getiremediğim duygular, açığa çıkmadan söndürüp gönderdiğim heveslerim var. Senin de var, anlıyorum. Çözümsüz gibi hissetmekten, senin de kaçamadığın oluyor mu?
Her neyse, bencil falan da değilmişim işte bak ne güzel konuştum pat pat :)))