Konuşmaya çok ihtiyacımız var bence ve birbirinizi dinlemeye... Konuşmaya ve dinlemeye hasret kaldık... İnsan ne çok özlüyor kendini dinleyen biriyle konuşmayı, ne çok özlüyor kendini dinleyen biri olmasını...
Bunların güzel şeyler olduğunu bile unuttuk günümüzde ne konuşmayı becerebiliyoruz, ne bir başkasını dinlemesini...
Oysa insani ve dini bir hasletti dinlemek, insanı birini dinlerse ötekinin yorgunluğu gider...
Eskiden var ya İbrahim, eskiden birine yaralarını göstersen veya onlar kendileri görseler, en azından yarana tütün bas iyi olur diyen insanlar vardı, arkadaşlar vardı komşular vardı...
Ne hale geldik be İbrahim! Şimdi insanlar insanın yarasını görünce “Bana ne senin yarandan diyorlar, senin acından bize ne diyorlar” ve bunu derken ne insanlık umurlarında, ne merhamet düşüyor akıllarına, ne vicdan...
Herkesin kendi yarasını kendinin sarmak zorunda olduğu bir zaman, zaman... Ve acılarını kendinin iyileştirmesi gereken bir vakit, eğer gücü yeterse...
Oysa biz yardımlaşma ve merhamet medeniyetinin çocuklarıyız... Sence insanlar neden bu hale geldiler, neden birbirinden uzaklaştılar, birbirlerini sevmez oldular?
Neden böyle diyorum İbrahim biliyor musun?
Artık insan olan yanları birer birer yok oldu insanların, kimsenin kimseye acımadığı yardım etmediği elinden tutmadığı yeni bir dünya inşa ettiler zalimler, daha çok kötülerin hâkim olduğu...
Kötüler ile birlikte yaşamak zorunda olması kolay değil, kalbinde merhamet olanlar için...
Ve bu yeni dünya insana acımıyor çocuklara acımıyor kadınlara acımıyor, yoksullar umurunda olmuyor, sadece güç ve serveti kutsayan servetin Tanrı edildiği bir dünya, belli değil rüzgârın nereden estiği...
Sokaklar daha çok onlara ait dağlar onlara ait denizler onlara ait ve onlar kendilerini kentin en iyi insanları olarak takdim ediyorlar ahaliye...
Ama acımasızlar ve görgüsüzler, utanmaları da yok...
Neden bunları yazıyor konuşuyorsun diye sorarsan ki sor... Konuşalım diyorum, kendimiz için şehrimiz için yok edilen merhameti geri çağırmak için, sütten kesilen çocuk ağlamaları dursun diye konuşalım istiyorum...
İyilikleri çoğaltmak adına, kuşların geri dönmesi adına, sokaklarda sevinç çığlıkları çoğalsın adına konuşalım istiyorum...
Mutsuz adamlar mutsuz kadınlar adına, gülümseyen evlerden söz edelim... Kim bilir belki de sorumluluktan uzak kalmak adına, böyle saçma sözler ediyorum sana...
Yine de konuşalım de, sen... İnsan insan ile konuşmalı insan insanın acısını paylaşmalı de... Çünkü bunları diyecek birini arıyorum, bütün derdim bu...
