Olaya nerden bakarsak bakalım, hangi bahanelere sığınırsak sığınalım, dünya insanı kasiyer olarak kullanıyor, kendine hizmet ettiriyor... Bizde sanıyoruz ki, dünya bize hizmet ediyor... Hayır, dünyaya hizmet eden sensin, hem de gece gündüz...
Birlikte el ele vererek hizmet ediyoruz... Ve sonra dünyanın elitleri dünya ile pazarlık yaparak, dünyayı kendi hizmetlerinde kullanıyorlar...
Belki de bundandır kutsal kitaplar insanları her zaman uyarmışlar, yani Allah uyarmış insanı, dünyayı köle olurcasına sevmeyin diye... Çoklarımıza ciddi gelmeyen bu sözler, gerçek manada düşünülürse anlaşılır doğru oluşu...
Çünkü dünyayı çok sevmeyi tercih etmek, zalim olmayı haksız olmayı, başkalarının hakkına tercih etmeyi tercih etmektir...
Yok, olmaz demeyin, bakın sağınıza solunuz kim çok servet peşinde ise, gözü dönmüş şekilde her yere saldırmakta, kazancının nerden geldiğine bakmamaktadır...
Gerçekten bakılırsa görülecektir ki, ellerinde biriktirdikleri birçok şey başkasına ait şeylerdir... Başkalarının hakkını hukukunu çiğnemektir...
Marifet dünya ya kasiyer olmak değil, dünyayı ve dünya nimetlerini insanca kullanmaktır, mümince kullanmaktır...
Kimseye servetiniz olmasın demiyoruz... Ama diyoruz servetinizde başkalarının hakkı, gözyaşı olmasın diyoruz... Hep birlikte görüyoruz ki çağımızın insanı öz kardeşlerinin bile hakkına el koyan olmuştur... Bakın sağınıza solunuza “kardeşler arasındaki kavgalar dargınlıklar” mal mülk servet paylaşımından kaynaklanmaktadır...
Günümüz insanı bu konularda yoldan çıkmıştır... Öz kardeşlerini bile üzmüştür... Annesini babasını üzmüştür... Şehir ahalisinin hakkını görmezden gelmiştir...
Kısaca dünya sevgisi, servet biriktirme hırsı insanı kirletti...
Utanmayı unuttu çağın insanı... Hesap gününün varlığından söz edenler bile, hesap günü yokmuş gibi davranır oldular...
Günümüz insanı kendini terk etti... Ve birbirine yara açma, birbirinin canını acıtma kavgasının ortasında kaldı...
Yani değerlerini çamaşır makine sine attı...
Yazık etti kendine... Şehirlere yazık etti...
El-insaf..