İnsanın bilmiyordum dediğine bakmayın... İnsan bilir bir güvercinin kanadını kırmanın günah olduğunu, ama kırar... Bir dalı kesince kuşların yuva yapacak yerlerinin kalmayacağını bilir, ama yine de keser o dalı...

Bilir anneyi bir babayı üzmenin günah olduğunu bilir,  ama üzer...

Çocukları üzmenin günah olduğunu da, kadınları üzmenin günah olduğunu da bilir çoğu, ama üzerler... Bu ülkede çocuklar çok üzülüyor, küçücük çocukların cinsel istismara uğradığı bir ülke olduk... Ama çoğumuzun yüzüne utanç gelip yerleşmiyor, bir başkasının adı geçince suçta...

Oysa bizim ülkemizde bizim şehrimizde bizim sokağımızda oluyor her şey... Neden sorgulamıyoruz bunları sizce?

Her geçen gün biraz daha azalıyor insan yanlarımız sanki...

Merhametimiz daha azalıyor gibi, vicdanımız da...

Elbette zor bunları gündeme taşımak, çünkü bir insana “sen merhametsizsin sen vicdansız kaldın!” dergi bu kadar açık ve net yazmak...

Ama düşünelim, bize yani insana bir şeyler oluyor... İnsan bir şeylerden uzaklaşıyor her gün...

Neden sormayız “yahu bize ne oldu?” diye... Veya bizim insanımıza, bizim kardeşlerimize ne oluyor diye sorulması gerekir de, soran var mı?

Bu insanlar kişiler kimler, kimler küçücük çocukları taciz edenler, tecavüz edenler?  Tamam, bizden uzak olsun sokağımızdan uzak olsun diyoruz da, ama sokağımız da, ama biraz ötemizde işlenen suçlar bunlar...

Neden her gün üç beş kadın öldürülmek de, sokaklarda? Bu adamlar kimler, neden bu kadar cani oldular? Bunların suçlarında günahlarında devletin, sonra başka kişilerin, insanları hayra iyiliğe çağıranların hiç mi kabahati yok?

Neden yankı karşılık bulmadı çağrıları?